Czy ze mną jest coś nie tak....

Przyszła wiosna i zrobiło się ciepło. Wraz z ładną pogodą pojawił się "wysyp" Mam spacerujących ze swoimi pociechami. Na każdym kroku można je spotkać. Szczęśliwe i dumne. Kiedy tak na nie patrzę dopadają mnie myśli, dlaczego ja nie należą do tej szczęśliwej grupy kobiet. Fakt, że mam problem z niepłodnością i to, że straciłam swoja pierwszą ciążę sprawia, że nie potrafię cieszyć się szczęściem innych. Dotyczy to w szczególności osób, które znam. Pamiętam jak byłam jakiś czas u fryzjera po tym nieszczęśliwym wydarzeniu. Przez moment zrobiło mi się nawet lepiej. Ktoś się mną zajął i próbowałam na chwilę zapomnieć. Nie trwało to długo. Obok mnie siedziała Pani, która zaczęła opowiadać o osobie, którą znam. Tą osobą była koleżanka z gimnazjum, która okazało się, że jest w ciąży i czeka ze swoim mężem na moment, w którym okaże się czy będą mieli chłopca czy dziewczynkę. W tym momencie cały czar odprężania prysł. Resztę wizyty znów myślałam, dlaczego musiało mnie to wszystko spotkać. Innym razem, poszliśmy z mężem do naszych znajomych. Na początku było bardzo miło, oglądaliśmy film z naszego wesela, aż w pewnym momencie powiedzieli nam, że będą mieli dziecko. Wiem, że to jest głupie, ale bardzo mnie to zabolało. Nie potrafiłam szczerze pogratulować i jak najszybciej chciałam z tamtą wyjść, bo nie potrafiłam powstrzymać łez. Całą drogę do domu i wieczór przepłakałam. Znowu komuś się udało, a my ciągle stoimy w miejscu. W takim momentach czuję żal, ból, zazdrość i złość na siebie, za to, że są we mnie takie uczucia. Czy ze mną jest coś nie tak, że tak czuję? Nie życzę nikomu źle, ani w żaden sposób nie chcę być złośliwa czy nie miła. Dobija mnie po prostu fakt i wrażenie, że wszystkim dokoła się udaje a mi nie...Zarzucam sobie wtedy, że jestem do niczego, że nie jestem w pełni kobietą, bo nie mogę dać swojemu mężowi dziecka itp.... Później szczerze porozmawiałam ze swoją koleżanką, powiedziała jej, że się cieszę i gratuluje. Po prostu w pierwszej chwili nie potrafię tego okazać. Ona powiedział, że mnie rozumie i nie chciała, żeby mnie to zabolało. Wiem, że na to wszystko pomoże cierpliwość i wiara. Dlatego cierpliwie czekam na swój czas, który wierzę, że przyjdzie.